Γεια χαρά Λήδα, γεια χαρά Ψιλικατζού

Τελευταία με κυνηγάει το «Τέλος». Η Λήδα στις 13 Μαρτίου και η Ψιλικατζού στις 24 Φεβρουαρίου μας αποχαιρέτησαν για διαφορετικούς λόγους η καθεμιά.
Είναι όμως χρήσιμο να μάθουμε από όσα μας «εκμυστηρεύτηκαν»:
Η Λήδα:
«Έφτασε επιτέλους η ώρα να γίνει το μεγάλο βήμα προς τα εμπρός. Τα τελευταία δυο χρόνια είχα μείνει στάσιμη σε μια ελληνική αγορά που δεν προσφέρει πια τίποτα που να αξίζει τον κόπο. Οι επιλογές που είχα ήταν πραγματικά ελάχιστες και μετά από οχτώ χρόνια σε αυτή την δουλειά δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναγυρίσω στα σαββατοκύριακα και τις 14ωρες βάρδιες για 500-1000 ευρώ παραπάνω η να καταλήξω σε κάποια από τις managerial θέσεις που υπάρχουν στις ελληνικές παράγκες και τα πολυεθνικά παραμαγαζα. Αλλά κυρίως δεν άντεχα άλλο κάθε φόρα για μια κωλοθεση να εξαρτώμαι και δίνω εξηγήσεις σε ανθρώπους που κανονικά θα έπρεπε να πουλάν μπανάνες και μπρελόκ στα φανάρια των δρόμων.»

Η Ψιλικατζού:
«Στις 18 Μαΐου 2005 ξεκίνησα αυτό το blog, χωρίς να φανταστώ πόσο πολύ θα επηρρέαζε την ζωή μου. Την “έξω” ζωή εννοώ. Για να σας προλάβω, όχι μόνο θετικά. Η Απομυθοποίηση Των Πάντων είναι πολύ άσχημο πράγμα. Ακόμα και για όσα έτρεφα έναν σεβασμό, ένα δέος, για όλα αυτά που αποτελούσαν τις σταθερές μου σ’αυτόν τον κόσμο, απογοητεύτηκα. Το αμέσως επόμενο βήμα, ήταν να το δηλώνω κάθε φορά που συνέβαινε. Όσο πιο έντονα μπορούσα, με ό,τι λέξεις είχα στο λεξιλόγιό μου.»